لایَنْهاکُمُ اللّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَ لَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ(8)
إِنَّمَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ قَاتَلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَأَخْرَجُوکُم مِّن دِیَارِکُمْ وَظَاهَرُوا عَلَی إِخْرَاجِکُمْ أَن تَوَلَّوْهُمْ وَمَن یَتَوَلَّهُمْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ(9)
-سوره ممتحنه-
آیه شریفه افراد غیر مسلمان را به دو گروه تقسیم مى نماید:
گروهى که در مقابل مسلمین ایستادند، شمشیر به روى آنها کشیدند، و آنها را از خانه و کاشانه شان به اجبار بیرون کردند، و خلاصه عداوت و دشمنى خود با اسلام و مسلمین را در گفتار و عمل آشکارا نشان دادند.
تکلیف مسلمانان این است که هر گونه مراوده با این گروه را قطع کنند، و از هرگونه پیوند محبت و دوستى خوددارى نمایند.
.
اما دسته دیگرى بودند که در عین کفر و شرک کارى به مسلمانان نداشتند، نه عداوت مىورزیدند، نه با آنها پیکار مى کردند، و نه اقدام به بیرون راندنشان از شهر و دیارشان نمودند، حتى گروهى از آنها پیمان ترک مخاصمه با مسلمانان بسته بودند، نیکى کردن با این دسته، اظهار محبت با آنها بى مانع بود، و اگر معاهده اى با آنها بسته بودند، باید به آن وفا کنند و در اجراى عدالت بکوشند.
.
از این آیات یک اصل کلّى و اساسى در چگونگى رابطه مسلمانان با غیر مسلمین استفاده مى شود، نه تنها براى آن زمان، که براى امروز و فردا نیز ثابت است.
و آن این که:
مسلمانان موظّفند در برابر هر گروه، جمعیت و هر کشورى که موضع خصمانه با آنها داشته باشند، بر ضدّ اسلام و مسلمین قیام کنند، و یا دشمنان اسلام را یارى دهند، سرسختانه بایستند و هرگونه پیوند محبت و دوستى را با آنها قطع کنند.
اما اگر آنها در عین کافر بودن، نسبت به اسلام و مسلمین بى طرف بمانند، و یا تمایل به برقرارى رابطه داشته باشند، مسلمین مى توانند با آنها رابطه دوستانه برقرار سازند، البته نه در آن حدّ که با برادران مسلمان دارند، و نه در آن حدّ که موجب نفوذ آنها در میان مسلمین گردد.
و اگر جمعیت یا دولتى جزو گروه اول باشند و تغییر موضع دهند و یا به عکس در گروه دوم باشند و مسیر خود را تغییر دهند، باید وضع فعلى آنها را معیار قرار داد و طبق آیات فوق با آنها عمل کرد.
-تفسیرنمونه ذیل آیه-
درباره این سایت